ما می توانیم با مزامیر ارتباط برقرار کنیم، زیرا احساسات ما را بیان می کنند. همه ما با مشکلات روبرو می شویم، همان طور که نویسندگان مزامیر به مشکلات برمی خوردند، ما نیز باید همان واکنشی را در مقابل مشکلات نشان دهیم، که آن ها نشان می دادند. مثلا در مزمور سوم، داود به خدا گفت که چه احساسی نسبت به دشمنان خود دارد. اما ظرف سه آیه، او متوجه شد که حضور و عنایت خدا وجود دشمنان را بی اهمیت می سازد. این تجربه در بسیاری از مزامیر تکرار می شود. نویسندگان مزامیر همیشه افکار و احساسات خود را آشکارا به خدا ابراز می داشتند. آن ها هر وقت که احساس می کردند خدا آن ها را ترک کرده و هر گاه بی تاب می شدند و فکر می کردند که خدا به دعاهای آن ها سریع پاسخ نمی دهد، افکار و احساسات خود را بی پرده به خدا ابراز می کردند. به همین دلیل، مزامیر از تاریکی به روشنایی ختم می شود. وقتی مزامیر را می خوانید، به این الگو توجه کنید و بینش سراینده مزمور را داشته باشید: اگر با خدا صادق باشید، آگاهی و درک شما از او رو به رشد خواهد گذاشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر